Ode para sa Anchor Milk

Maraming beses nang nagyari sa akin ang pagtitiis sa loob ng tren sa loob ng 30 minuto para hindi lang lumabas ang nangangamoy na baho na inipon ng aking katawan sa loob ng 24 oras. At sa oras na ito ay nararamdaman ko nanaman ang nakakapawis na pakiramdam na iyon. Paano ko nga ba maaraing pigilan ang paglabas ng kabahuang iyon?!

Ayoko na muling magpawis sa loob ng air-con na tren. Ayoko nang tumakbo ng mabilis para lang umabot sa CR. Ayoko nang magtiis. Nakakasawa na!

Putang ina! Naiinis na ako! Ayoko nang uminom ng gatas! Tang ina. Paano ba naman kasi si Mama. Gabi-gabi dapat uminom ng gatas. Tapos pag gising ko sa umaga iinom nanaman ng gatas! Eh putang ina, sinong hindi matatae dun?!

Tang ina, parang araw-araw na lang natatae ako. Tapos sa office natatae din ako. Buti na lang at malinis ang taehan namin sa office. Grabe. I can't take it anymore. Gusto ko yung tatae ako sa bahay lang. Kasi naman tang ina sa tuwing nasa jeep na ako mararamdaman ko na ang pagkulo ng tyan ko dahil sa gatas! Tang ina prang kumain ako ng panis!

Panis na panis ka no?! Ano ha, gusto mo rin tuymae?! Tang ina talaga mga friends... wag kang uminom ng gatas kung ayaw mong tumae nang tumae!