Kailan ko hindi maaalala ang mga sandaling unang kang nakilala kung saan tila ang mundo ay wala at tayong dalawa lang ang magsama? Kailan ko hindi maaalala ang mga usapan kung saan tila tayong dalawa lang? Kung saan kahit na saksakan ng ingay ay tila boses mo lang ang nadidinig at naiintindihan? Kailan ko hindi maaalala ang mga katagang nanggaling sa iyong bibig kung saan ang sambit ay ang iyong pananabik... kasabay ang pangalan aking tangi? Kailan ko hindi maaalala ang mga ngiti sa iyong mga labi sabay sa pagbigkas ng bawat letra, salita, pangungusap at tinig na musika sa aking pandinig? Kailan ko hindi maaalalang isipin ang oras na itanong sa akin ang isang palaisipang hindi kayang sagutin; at nang malaman ang kasagutan ay kaya mo nang sagutin? Kailan ko hindi maaalalang ulit-ulitin ang awiting biglang pumapasok sa isipan sa tuwing ikaw ang katabi? Kailan ko hindi maaalala ang mga luha sa dumaloy sa iyong mga mata na kahit kailan ay hindi ko man lang napahid? Kailan ko hindi maaalala ang alala ng alalang lumipas na hindi na maibabalik pa? Ang alaala ng alala ng kahapong nasayang at di na maibabalik pa? Ang alalala ng alala ng bulaklak na papel na naiwan sa gitna na iyong kalungkutan na noon ay nagmakaawang iyong pulutin at gawing pamahid sa bawat luha na dumaloy sa iyong mga mata.
Kailan ko naman kaya maaalala na tuwing ika'y nakikita'y dapat batiin at sabihing ako'y masaya sa lahat ng nangyayari? Kailan ko naman kaya maaalala na huli na at dapat nang kalimutan ang lahat? Kailan ko naman kaya maaalala na ako'y dapat din maging masaya? Kailan ko naman kaya maaalala na muling isulat sa umpisa ang umpisa ng umpisa?
Paalam tunay na pag-ibig. Pinaayos na ni Gloria ang E.D.S.A kaya naman wala nang trapik. Hahahahaha T_T
1 comment(s):
wushu trapik ka pa rin eh meh katabi ka nga lang habang stakap ka :))
Post a Comment